Page – Grand Canyon Village

Ik was vanmorgen ruim voor tijd wakker en terwijl ik me net lag op te winden over het weigerende wifi internet, hoor PLOP….. Psssssssssss. Dus ik ga recht op in bed zitten waardoor Martin wakker wordt en ik vertel hem dat ik denk dat de zak Chips geklapt is. Als ik dit ga controleren, blijkt er in de tas met proviand niets gebeurd te zijn. Waarop Martin droog opmerkt: Is het misschien een blikje Cola in de koelkast? De koelkast stond gisteren namelijk op standje levensgevaarlijk koud en had de hele nacht staan werken. En jahoor….als ik het deurtje optrek tref ik een heel Cola-ijs en waterballet in het kleine koelkastje. He,jasses! Eén kleefbende, alles onder de Cola Zero en alle vloeistoffen in de koelkast waren inmiddels omgetoverd naar een ijsvariant. We liepen dus om 6 uur al gezellig te redderen en te dweilen.
We konden dus al met al vroeg vertrekken richting de Grand Canyon en dat kwam mooi uit want het was nu nog heel zonnig maar er werden onweersbuien voor later of de dag voorspeld. Langs de weg staan met regelmaat indiaanse (meestal vrouwen) die in provisorische kraampjes hun handgemaakte kunst en sierraden te koop aan bieden. Volgens de dames in kwestie worden de sierraden zelf gemaakt in de avonduren. We hebben de dames uit meligheid al snel omgedoopt tot Knutsel-squaw. En daar in Nederland de winkels met knutselmateriaal voor huis,tuin en keuken gebruik de PIPO winkel heet, hebben wij hier dus hoogst waarschijnlijk te maken met Indianen uit de Pipo stam waarvan de man dus wel Klukkluk zal heten. Later zagen we hier echter nog keihard bewijs voor want er zijn Indianen die CluckCluck houtsnijwerk maken dus wij zaten er vast niet veel naast. Verder lijkt het ons logisch dat de Knutsel-squaw’s vast niet alles zelf op de hand in de avonduren in elkaar zitten te klussen maar dat zij het materiaal uit (wat voor ons het Verre Oosten is) Honduras en Mexico halen. Je kan hier dus prachtige kettingen en armbanden kopen, die in iedere kraam identiek zijn (en dat maakt t wat verdacht) welke volgens ons ‘made in Honduras’ of een ander lage loon land zijn gemaakt. Dat is dan op zijn Brabants/Indiaans een gevalletje van in plaats van ‘kei mooi wah’ over in ‘Kei-mooi squaw’ Tja, je ziet het, het gaat na een sloridge 2.000 miles autorijden in 2 weken tijd op een gegeven moment nergens meer over.
We komen aan het eind van de ochtend aan bij Little Colorado river in een Indianen reservaat welke niet onder onze park-pas valt. Echt toegang wordt er niet gevraagd maar een donatie wordt gewaardeerd. We lopen naar de rand om daar de Canyon te bekijken maar kunnen helaas op de bodem geen rivier of ander water ontdekken. Dus maar weer terug in de auto, op weg naar t grote werk!
Als we in het national park Grand Canyon bij het eerste uitzichtpunt staan, pakken zich grote dikke grijze wolken zich achter ons samen. We maken snel wat foto’s en haasten ons naar het volgende uitzichtpunt om dit ook nog droog te kunnen zien. De bewolkte lucht geeft een bijzonder perspectief op de Grand Canyon al komen de mooie kleuren minder tot hun recht door gebrek aan zonlicht. We doen nog een uitzicht punt en zien dat we de wolken niet voor gaan blijven. Er staat een venijnig koud windje en eigenlijk zit je in de auto prettiger dan dat je er buiten loopt. We besluiten om terug te rijden naar het 1e uitzichtpunt ‘Dessert Valley” want daar scheen de zon nog. Als we de auto keren, hebben we een paar hagelsteentjes op de auto en spettert het iets. Als we bij Dessert Valley terug zijn, is het droog maar ook daar redelijk bewolkt en nog steeds koud.
We besluiten om kwart over twee naar Grand Canyon Village te rijden en daar overvalt het ons dat we door de enorme drukte nergens de auto kwijt kunnen. We rijden dan maar door naar het overnachtingsadres om te proberen of we daar al kunnen inchecken, we zijn zo’n 2 uur te vroeg. Maar… we hebben mazzel en onze logde is vrij. We zitten in een losstaande blokhut, gebouwd in 1960 waarin x 3 units zitten. Wij hebben logde nummer 6713 en kunnen voor de deur de auto zelfs kwijt. We worden helemaal vrolijk van dit ‘huisje’ en het maakt veel goed over het toch wat teleurstellende en koude weer. Als we de spullen naar binnen hebben geslingerd en even koffie drinken op de kamer, lijkt het zonnetje zelfs door te breken. We schieten de wandelschoenen aan en lopen 400 mtr naar de rand van de Grand Canyon. We lopen een stuk van het wandelpad langs de rand van de Grand Canyon en bezoeken de daaraan liggende bezienswaardigheden. Helemaal leuk! De zon probeert zelfs leuk door te breken, de wind is afgezakt en het is ineens ook qua temperatuur helemaal prima buiten.
We eten ’s avonds pizza in de pizza pub in het hoofdgebouw van de Maswik logde waartoe ons huisje ook behoort. De pizza’s zijn niet heel goedkoop tot we beseffen dat we allebei (!) een pizza van 16 ‘’ (inch) hebben besteld. Dat zijn dus pizza’s in formaatje karrenwiel! Gelukkig biedt een doggiebag in de vorm van een pizzadoos soelaas en zijn we qua lunch voor morgen nu ook direct voorzien. We maken van deze vergissing dus maar gemak ;-)
Na het eten lopen we nog maar een rondje over het terrein van onze lodge en die van de twee aangrenzende complexen om het eten iets te laten zakken. Het is fris en IK (ja wandeldames… IK) heb over mijn Tshirt mijn fleecejas én mijn regenjas hoog dichtgeritst zitten…. En ik heb t niet warm! T mag wel in de krant. Maar goed, op de terugweg in t pikdonker (en we hebben thuis zaklampen te over maar nu niets mee en ook de telefoon met lampjes liggen in t huisje) zien we twee hertjes de weg oversteken en ik maak een sprong van een meter de lucht als ik rechts naast me een hoop geritsel hoor. Het is even de vraag WIE er nu harder van WIE schrok…. Ik van hertje nummer 3, of andersom.
Vanavond in elk geval VROEG op tuk want morgen om 5 uur gaat de wekker en als het mee zit en het is niet te bewolkt, gaan we de zonsopkomst bekijken aan de rand de Canyon. Het wordt dus een kort nachtje.
En als je je dan bekijkt dat we morgenochtend bij een graad of 9C staan te hufteren aan een winderige rand van de Grand Canyon en wij ‘s avonds zo’n x 550 km verderop bij Lynn en Kees aanschuiven voor het verjaardag etentje van onze schoonzus in een graadje of 37C (!!), zal de overgang wel heel behoorlijk zijn in 1 dag tijd! We gaan het in elk geval beleven.

P.S.
Ik post dit schrijven zondagochtend daar we voor internet naar t hoofdgebouw moet lopen. En ik verwacht dat gezien het feit dat we morgenavond een week op de eindbestemming aankomen, de verslagen ook minder frequent gepost zullen worden daar het in Tucson hoofdzakelijk ons gemak houden en wat lummelen in de zon gaat worden om van standje ‘melkboeren bruin’ (bruin hoofd en armen) af te komen.