Wuksachi Lodge – Ridgecrest

Vandaag een rit van zo’n 330 km voor de boeg vanuit Wuksachi Lodge in het Sequoia National Park naar Ridgecrest. We ontbijten op de kamer en gaan dan naar het hoofdgebouw om ons verhaal te uploaden en mail en nieuws vanuit Nederland te checken. Het is 16C, de zon schijnt volop dus we kunnen toch zonder jas in korte broek naar buiten. Het internet is hier gratis beschikbaar in de lobby maar ook zo ontzettend traag dat ik alleen het verhaal post en de foto’s doorschuif naar een later punt op de dag.
We rijden op ons gemak in zuidelijke richting om bij het Giant Forest Museum een stop te maken. Daar er eigenlijk nog niemand onderweg lijkt te zijn, rijden we net iets harder dan stapvoets in de hoop misschien nog een glimp op te vangen van een beer… als we opeens in de rechter berm van de weg iets zien zitten wat op een laag paaltje of bordje lijkt. In het voorbijrijden herken ik er een op zijn achterkant zittende Yellow Bellied Marmot in en we proberen de auto terug te rijden om alsnog een foto van deze marmot te maken. Helaas is het geen fotomodel en schiet de marmot het groen in. Jammer want hij zat zo leuk op zijn kont waarschijnlijk te kijken of hij de oversteek kon gaan maken.
Bij het Giant Forest Museum een rondje door het gebouw gelopen en daarna een korte wandeling ‘de Giant Tree Trail’ gelopen om vervolgens het park uit te rijden. Dit ging via een haarspeldbochten weg en het was een prettige bijkomstigheid dat er geen mensen in dezelfde richting reden zodat dit lekker rustig kon.
Beneden gekomen was het landschap weer een stuk droger en geler en begon de rit van zo’n 300 km richting Ridgecest. We zijn in Lindsay gestopt voor een broodje maar ik vond de rit in het algemeen niet echt heel spannend. We reden door een mega droog landschap behalve waar het de enorme sinaasappel plantages betrof. Verder ook nog wat lemon en olijftelers gezien maar het was veel van hetzelfde en we moesten de weg zo’n 85 kilometer in een rechte streep volgen. Een welkome afwisseling in het landschap waren de ja-knikkers want tussen de sinaasappels wordt dus ook ruwe olie omhoog gepompt.
Verderop ben ik even in slaap gesukkeld en toen ik wakker werd reden we in een landschap wat eigenlijk de voorbode is voor onze rit van morgen door Death Valley. Uitgestrekt, droog maar wel bijzondere kleuren in de heuvels langs de weg en een zoutvlakte met hier en daar een kleine nederzetting van mensen die werkelijk in een uithoek wonen.
We kwamen rond de klok van 4 uur in Ridgecrest aan en dit is vergeleken met de tot dusver gepasseerde dorpen en gehuchten een flinke plaats. Als je uit de auto stapt, voel je de warme wind van zo’n 40C langs je lijf waaien. Zelf roept een bord dat ‘Ridgecrest Rocks’ maar dat is misschien wat ver gezocht ;-). De overnachting is hier in een Super 8 motel wat mij ontzettend aan een foute politieserie scene doet denken uit een Amerikaanse serie. Eenvoudige maar complete kamer (met airco in plaats van een ventilator aan het plafond) met auto voor de deur. Volgens de receptioniste komen er nog meer gasten maar tot 6 uur waren wij denk ik de enige logees. Vanavond prutsen we wat met bij de supermarkt gescoord eten (kip en sla) op de kamer en daar we een tafeltje met 2 stoelen hebben, kunnen we ons prima redden. En dan niet te laat naar bed want morgen is het een flinke tippel door Death Valley om ’s avonds aan te komen in Las Vegas.