Ridgecrest – Las Vegas

We zijn weer bijtijds uit de veren in Ridgecrest en bij het ontbijt in de kleine receptie van het hotel, komen 3 jongens binnen waarvan de lengte je doet vermoeden dat ze wel eens uit Nederland zouden kunnen komen. En als op een gegeven moment los komen van hun smartphone en Ipad, blijken ze inderdaad Nederlands te praten. Zij zijn gestart in Miami, hebben daar een week Florida gedaan, zijn overgevlogen naar de westkust en doen nu even wat parken vliegen dan weer terug vanaf Las Vegas. Dat is natuurlijk ook een optie al ‘vliegen’ zij volgens ons echt door de parken heen, waarschijnlijk van Kodak-punt naar Kodak-punt. Ach, misschien komen ze ooit nog eens terug….. als ze later qua leeftijd ook groot zijn geworden.
Na het ontbijt, wordt de auto volgetankt en zitten we om half negen met neus richting Death Valley. De vallei welke we eerst doorkruizen is ook al redelijk ‘Death’ en van de mevrouw van de receptie hebben wij begrepen dat Ridgecrest zijn bestaansrecht ontleent aan een marine basis. Nu we beter opletten zien we inderdaad enorme afgezette gebieden waar hekken omheen staan. Verderop in de vallei worden nog mineralen gewonnen. Wij hebben al grote witte vlakken gezien welke wij voor zout hebben uitgescholden maar het zullen mineralen zijn. Net als ik verderop een bordje ‘BURRO Xing’ (Xing staat voor crossing en een burro is een verwilderde eze), staan er twee ezeltjes langs de weg te grazen. We zijn inmiddels al ingehaald door de Dodge met de 3 Nederlandse jongens en na ons stopt een auto met daarin een stel wat wij ook tijdens het ontbijt bij de Super8 hebben gespot. Naast de marine basis, is Ridgecrest dus een doorgeefluik voor toeristen tussen Las Vegas en parken als Sequoia en Yosemite park. We stuiten nog op een stukje ‘werk aan de weg’ wat betekent dat er een paar kilometer asfalt ontbreekt en we over gravel verder moeten rijden. We kiezen er uiteindelijk voor om via de berm van zand het stuk af te leggen want we schudden bijna uit de auto over de gravel….en écht ik rijd niet harder dan 10 -15 km/uur!
Aan het eind van de vallei steken we een bergrug over om aan de andere kant de dieperliggende Death Valley in te rijden. We stoppen even bij Stovepipe Wells voor een sanitaire onderbreking en anders dan bij de eerder bezochte National Parken, is hier geen toegangspost voor Death Valley wat ook de status van Nationaal Park heeft. Vrij snel ligt er een zandverstuiving wat dan ook de enige duinen in de vallei zijn en hierna is de volgende stop die bij het Visitors Centre. We waarschuwen een Amerikaans echtpaar dat ondanks dat het plaatwerk klepje van de benzine toevoer gesloten is, de benzine dop er nog vrolijk onderuit bungelt. Ze bedanken ons en als zij ons vragen waar wij vandaan komen, blijkt de mevrouw een Nederlands slaapliedje te kunnen zingen omdat er familie in Delft woont. Tja… klein wereldje.
In het Visitor Centre leren we dat Death Valley vroeger een groot meer is geweest maar dat het nu de heetste plek op aarde is. Hoogste ooit gemeten temperatuur was 57C !! Gelukkig is het vandaag niet heter dan 109F wat toch een slordige 42,7C is. Als we later Artist Pallet (door mineraal gekleurde heuvels) fotograferen, hebben we ook braaf onze petjes op t hoofd. Daarna rijden we door naar Bad water. Een ieniemienie overgebleven bovengronds plasje ZOUT water met daaromheen een zoutvlakte. Death Valley beschikt nog steeds over een hoeveelheid ondergronds water waardoor hier en daar toch kleine sprengen zijn waarin zelfs nog visjes zitten. Maar voor ons oogt het als een soort woestijn en zo’n plasje zoutwater geeft dan ook niet veel soelaas voor eventueel dieren. De ontdekker die ooit Death Valley op de kaart heeft gezet, had de hoop zijn muildier te laten drinken bij het ontdekte plasje water maar het dier weigerde vanwege het zout waardoor het de benaming ‘slecht water’ heeft gekregen. Als we na Badwater weer richting uitgang rijden zien we nog een Coyote langs de kant van de weg in de schaduw van een steen liggen. Meer ‘leven’ hebben we eigenlijk niet ontdekt, al schijnt de woestijn ’s nachts wel tot leven te komen.
Dan is het nog geen paar honderd kilometer door glooiend heuvellandschap dat toch steeds net een beetje anders en verrassend is. Zo’n 25 km voordat we Las Vegas bereiken, komen we over een heuvel en zien we ‘the City’ liggen. Een enorme stad ‘in the middle of nowhere’ , het is geen nieuws maar het verbaast toch. Vlak bij het vliegveld draaien we Las Vegas Boulevard, ook wel The Strip op en daar zien we de hotelcomplexen op een rij liggen. Wij logeren redelijk aan het begin in New York, New York. Aan de buitenkant zien we de gebouwen van de hotelkamers in het model wolkenkrabber als bijvoorbeeld Chrystler Building voor het gebouw ligt een soort Brookline Bridge en staat natuurlijk het Vrijheidsbeeld voor de deur. Het is al een hele wandeling van de parkeergarage naar de receptie en voordat je de receptie bereikt, heb je al menig eetgelegenheid en ontelbare ’slotmachines’ gepasseerd. Martin omschreef het ooit al als ‘Disney World’ voor volwassenen en ik kan me in die omschrijving helemaal vinden.
We checken in, gaan een deel van de bagage ophalen en gaan vervolgens een rondje lopen in ons hotelcomplex en dat van de aangrenzende complexen Manderlay Bay, Excalibur en Luxor. In ieder complex kijk je steeds weer de ogen uit. We eten in NYNY in een italiaans restaurant en als we na het eten buitenkomen, is de kermis compleet. Het is buiten donker dus het is buiten een kakofonie aan geluid en maar ook zeker aan lichtjes. Het is zo KITSCH dat het toch kan. Ook het publiek in Las Vegas is bijzonder. Het was mij al opgevallen dat de Mode Politie waarschijnlijk al op een ander continent actief is want aan bijzondere kledingcombinaties heb je in de States geen gebrek…. Maar hier komt de categorie ORDI ook volledig aan zijn/haar trekken. Zeker als daar na etenstijd voldoende drank is genuttigd kom je vrouwen tegen die gekleed in bikini met daar overeen soort strandtop, op enorme hoge hakken, half laveloos tegen die dan moeite hebben om een sluisdeur constructie door te komen. Very Charming…. Dus niet! Ohja, en daarachter lopen weer een paar bejaarde dames met een driepoot dus komt hier werkelijk alle pluimage tegen.
We lopen langs alle voetgangersbruggen en verbindingen the Strip richting het noorden af en bekijken natuurlijk de watershow bij het Bellagio en eindigen met een drankje in the Venetian waar gewoon met gondels door grachtjes in en rondom het hotel wordt gevaren. Ik zei al… Disneyland voor volwassenen.
We vinden het wel welletjes en lopen rond half 12 terug richting onze hotelkamer waar we zoemen van de airco als een soort oase van rust ervaren en we vallen moe maar voldaan in slaap!