Kanab - Page
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek en Martin
22 Mei 2014 | Verenigde Staten, Page
Daar we onze plannen ten aanzien van het bezoek in Page wat hebben gewijzigd, hebben we geen haast om vanmorgen uit Kanab weg te rijden. We besluiten de ‘route touristique’ naar Page te nemen (en maken daar onze Tomtom wat ongelukkig mee…. Maar die pikt het op een gegeven moment toch goed op) en daar er begin 2013 door slecht weer een heel stuk uit de originele weg is geslagen, moeten we toch ook al een stuk een aangepaste route rijden.
We hadden ons op voorhand van de route niet heel veel voorgesteld en gingen er daarom van uit dat we aan het begin van de middag in Page zouden arriveren. Maar niets was minder waar! De route is mooi, afwisselend, relatief groen en we zien hier en daar koeien en paarden in het land staan. Met regelmaat staan koeien en paarden samen in het groen… want weiland kan ik het niet echt noemen. We laten de noord ingang van de Grand Canyon rechts liggen en rijden door richting Page.
Als we na de Navajo bridge omdraaien daar de parkeerplaats voor het bezoeken van de brug nog niet open is, staan we op de hoogte van de afslag Marble Canyon en zien we een aanduiding voor ‘Lee’s Ferry’.Het doet bij Martin wel een soort van belletje rinkelen maar eigenlijk niet wetende wat ons verderop te wachten staat, nemen we de afslag. Even verderop komen we tot de ontdekking dat er ook voor dit stuk National Park met de naam Glen Canyon een ‘fee’ betaald moet worden waarvoor je losse kaartjes bij een automaat kan trekken (zoiets als wij gewend zijn in het duingebied) maar daar een jaar-pas voor de parken hebben gekocht, zijn wij verder geen kosten verschuldigd. We hebben de jaar-pas van 80 Dollie er nu ook al helemaal uit…. Dat is toch leuk, we blijven per slot van rekening Dutchies.
Als we de weg naar beneden rijden zien we opeens de Colorado River stromen en we kunnen zelfs tot bij een strandje rijden. Op dit strand vinden we schoolkinderen die lekker spelen, een wat ‘Indiaans’ uitziende familie die forellen uit het water vist en nog een handje vol andere recreanten. Pootje baaien in water van 8C is lekker verkoelend! Als we weer door het zand naar boven lopen en we nog even bij een informatiebord staan te kijken, worden we aangesproken door een Amerikaan uit Phoenix die ons wijst op de rafts welke over het water voorbij komen. De man zit duidelijk om een praatje verlegen dus we laten hem een half uurtje uitrazen. Zijn vrouw en haar zoon zijn aan het hicken en lopen een trail van 38 miles. Hij is de 1e dag met ze meegelopen (8 miles) en heeft daar met ze gekampeerd maar daar hij heeft niet de fysiek meer heeft om de hele trail te lopen, staat hij nu met de camper bij de rivier geparkeerd in afwachting van de twee wandelaars welke hij vandaag aan het eind van het pad verwacht. De man vertelt ons dat we aan de oorsprong van de Grand Canyon staan, en even verderop is de plaats in de rivier waar het ooit op aanwijzing van de indianen is gelukt om de oversteek over de rivier te maken daar dit een van de weinige punten is waar je bij de rivier kan komen en de stroming op dat punt niet te sterk is. Hij vertelt verder dat hij Mormoon is en deelt een heel stuk geschiedenis met ons over de trek van de Mormonen maar ook over de Lee (wat niet bepaald een lekkertje geweest blijkt te zijn) die in de begin jaren een veerdienst over de Colorado rivier heeft gerund. Hij verontschuldigt zich steeds dat hij ons misschien verveelt met al zijn verhalen maar hij ratelt lekker verder. Hij blijkt net als veel andere Amerikanen die ons spontaan aanspreken, ook in Nederland geweest te zijn… hij heeft zelfs een klein jaar in Litouwen gewoond. We maken ons uiteindelijk toch los uit het gesprek om verderop naar een picknick plaats te rijden die we vinden aan het water op het punt waar de rafts te water worden gelaten. Je schijnt daar voor een flink bedrag tochten variërend van 3 – 18 dagen te kunnen maken. Het is een soort primitieve all-inclusive trip daar je nergens langs bewoonde plaatsen komt, het is slapen in tenten op de oevers en alle voorzieningen gaan dus vanaf het startpunt mee. Om opstopping en ‘wildgroei’ op de rivier te voorkomen, starten er maar een paar rafts per week en moet je als prive persoon een speciale vergunning hebben om te vertrekken. Je kan als privé persoon hier wel 10 jaar voor op de wachtlijst staan! Maar als je voor zo’n verzorgde reis kiest, moet je ook HEEL VER van te voren inschrijven. Het zal ongetwijfeld een ‘once in a lifetime experience’ zijn.
Bij de te water laat plaats van de rafts, is een overdekte picknick plek waar we gewapend met koelbox bij een Amerikaans echtpaar aanschuiven. Tijdens onze picknick kletsen we even zijdelings met ze en ook zijn jaren geleden in Nederland geweest en hebben toen zelfs de Zaanse Schans bezocht. We komen ze later weer tegen bij het nu wel geopende visitors centre van de Navajo brug en daar komen we te weten dat zij vandaag naar de Grand Canyon doorrijden. Zij zullen daar x 4 dagen blijven en wij daar over 2 dagen zullen aankomen, wensen we elkaar tot ziens. Als we het beginpunt van de Grand Canyon en het te water laten van de mega rafts hebben bekeken, zetten we de route weer in naar boven richting Navajo brug.
De Navajo brug is een indrukwekkende metaalconstructie welke op een aanzienlijke hoogte van beide kanten naar het midden is gebouwd. Er is tegenwoordig een brug waar het verkeer over gaat en wij staan en bewonderen de Colorado stroom vanaf de voetgangers variant. Ik wordt geattendeerd op een vogel welke aan de rand van bergwand beneden in de schaduw zit, een Californian Condor. We maken een foto en ‘s avonds in ons motel ontdekken we dat de vogel het registratienummer 19 draagt. Dus nu hebben we de Condor met zekerheid gespot .
Na deze laatste grote stop, gaan we nu toch echt maar richting Page maar bij de Dwelling Rocks is het nogmaals stoppen geblazen en verbazen we ons over de enorme blokken steen welke langs de kant van de weg liggen. Een onfortuinlijke camper heeft zich in de gravel greppel vastgereden maar de chauffeur was sowieso al wat onbesuisd daar Martin hem eerder al heel slingerend over een heuveltje langs had zien torren en dat met een camper van formaat stadsbus!! Anyhow… van hem hebben we de rest van de dag dus geen last meer gehad.
De omweg naar Page gaat door een groot reservaat van Navajo indianen. De Amerikaanse regering is er met de indianen uit gekomen dat zij dit gebied mogen doorkruizen zolang de officiële route buiten gebruik is en als tegenprestatie heeft de US Government de hele weg voorzien van asfalt daar het voorheen (deels nog) een onverharde weg was. Gevalletje win – win.
Uiteindelijk checken we rond 4 uur in bij Tom van ons Rodeway Inn (verhouding is hier voor het eerst een woekerprijs voor beetje sjofele accommodatie). En ook Tom van de frontdesk, vrolijk kijken met acne die mij erg doet denken aan de puberteit, blijft al eens in Nederland te zijn geweest. Goh wat wonen we toch in een populair landje wat je amper op de wereldbol kan terugvinden als je het reëel bekijkt. Gelukkig wonen wij close to Amsterdam wat het voor iedereen ook duidelijk maakt waar we in dat kikkerlandje dan thuishoren.
Na het inchecken wat boodschappen gedaan, gegeten en een stukje getikt….. en dan gaan we nu verder plannen maken voor de dag van morgen.
We hadden ons op voorhand van de route niet heel veel voorgesteld en gingen er daarom van uit dat we aan het begin van de middag in Page zouden arriveren. Maar niets was minder waar! De route is mooi, afwisselend, relatief groen en we zien hier en daar koeien en paarden in het land staan. Met regelmaat staan koeien en paarden samen in het groen… want weiland kan ik het niet echt noemen. We laten de noord ingang van de Grand Canyon rechts liggen en rijden door richting Page.
Als we na de Navajo bridge omdraaien daar de parkeerplaats voor het bezoeken van de brug nog niet open is, staan we op de hoogte van de afslag Marble Canyon en zien we een aanduiding voor ‘Lee’s Ferry’.Het doet bij Martin wel een soort van belletje rinkelen maar eigenlijk niet wetende wat ons verderop te wachten staat, nemen we de afslag. Even verderop komen we tot de ontdekking dat er ook voor dit stuk National Park met de naam Glen Canyon een ‘fee’ betaald moet worden waarvoor je losse kaartjes bij een automaat kan trekken (zoiets als wij gewend zijn in het duingebied) maar daar een jaar-pas voor de parken hebben gekocht, zijn wij verder geen kosten verschuldigd. We hebben de jaar-pas van 80 Dollie er nu ook al helemaal uit…. Dat is toch leuk, we blijven per slot van rekening Dutchies.
Als we de weg naar beneden rijden zien we opeens de Colorado River stromen en we kunnen zelfs tot bij een strandje rijden. Op dit strand vinden we schoolkinderen die lekker spelen, een wat ‘Indiaans’ uitziende familie die forellen uit het water vist en nog een handje vol andere recreanten. Pootje baaien in water van 8C is lekker verkoelend! Als we weer door het zand naar boven lopen en we nog even bij een informatiebord staan te kijken, worden we aangesproken door een Amerikaan uit Phoenix die ons wijst op de rafts welke over het water voorbij komen. De man zit duidelijk om een praatje verlegen dus we laten hem een half uurtje uitrazen. Zijn vrouw en haar zoon zijn aan het hicken en lopen een trail van 38 miles. Hij is de 1e dag met ze meegelopen (8 miles) en heeft daar met ze gekampeerd maar daar hij heeft niet de fysiek meer heeft om de hele trail te lopen, staat hij nu met de camper bij de rivier geparkeerd in afwachting van de twee wandelaars welke hij vandaag aan het eind van het pad verwacht. De man vertelt ons dat we aan de oorsprong van de Grand Canyon staan, en even verderop is de plaats in de rivier waar het ooit op aanwijzing van de indianen is gelukt om de oversteek over de rivier te maken daar dit een van de weinige punten is waar je bij de rivier kan komen en de stroming op dat punt niet te sterk is. Hij vertelt verder dat hij Mormoon is en deelt een heel stuk geschiedenis met ons over de trek van de Mormonen maar ook over de Lee (wat niet bepaald een lekkertje geweest blijkt te zijn) die in de begin jaren een veerdienst over de Colorado rivier heeft gerund. Hij verontschuldigt zich steeds dat hij ons misschien verveelt met al zijn verhalen maar hij ratelt lekker verder. Hij blijkt net als veel andere Amerikanen die ons spontaan aanspreken, ook in Nederland geweest te zijn… hij heeft zelfs een klein jaar in Litouwen gewoond. We maken ons uiteindelijk toch los uit het gesprek om verderop naar een picknick plaats te rijden die we vinden aan het water op het punt waar de rafts te water worden gelaten. Je schijnt daar voor een flink bedrag tochten variërend van 3 – 18 dagen te kunnen maken. Het is een soort primitieve all-inclusive trip daar je nergens langs bewoonde plaatsen komt, het is slapen in tenten op de oevers en alle voorzieningen gaan dus vanaf het startpunt mee. Om opstopping en ‘wildgroei’ op de rivier te voorkomen, starten er maar een paar rafts per week en moet je als prive persoon een speciale vergunning hebben om te vertrekken. Je kan als privé persoon hier wel 10 jaar voor op de wachtlijst staan! Maar als je voor zo’n verzorgde reis kiest, moet je ook HEEL VER van te voren inschrijven. Het zal ongetwijfeld een ‘once in a lifetime experience’ zijn.
Bij de te water laat plaats van de rafts, is een overdekte picknick plek waar we gewapend met koelbox bij een Amerikaans echtpaar aanschuiven. Tijdens onze picknick kletsen we even zijdelings met ze en ook zijn jaren geleden in Nederland geweest en hebben toen zelfs de Zaanse Schans bezocht. We komen ze later weer tegen bij het nu wel geopende visitors centre van de Navajo brug en daar komen we te weten dat zij vandaag naar de Grand Canyon doorrijden. Zij zullen daar x 4 dagen blijven en wij daar over 2 dagen zullen aankomen, wensen we elkaar tot ziens. Als we het beginpunt van de Grand Canyon en het te water laten van de mega rafts hebben bekeken, zetten we de route weer in naar boven richting Navajo brug.
De Navajo brug is een indrukwekkende metaalconstructie welke op een aanzienlijke hoogte van beide kanten naar het midden is gebouwd. Er is tegenwoordig een brug waar het verkeer over gaat en wij staan en bewonderen de Colorado stroom vanaf de voetgangers variant. Ik wordt geattendeerd op een vogel welke aan de rand van bergwand beneden in de schaduw zit, een Californian Condor. We maken een foto en ‘s avonds in ons motel ontdekken we dat de vogel het registratienummer 19 draagt. Dus nu hebben we de Condor met zekerheid gespot .
Na deze laatste grote stop, gaan we nu toch echt maar richting Page maar bij de Dwelling Rocks is het nogmaals stoppen geblazen en verbazen we ons over de enorme blokken steen welke langs de kant van de weg liggen. Een onfortuinlijke camper heeft zich in de gravel greppel vastgereden maar de chauffeur was sowieso al wat onbesuisd daar Martin hem eerder al heel slingerend over een heuveltje langs had zien torren en dat met een camper van formaat stadsbus!! Anyhow… van hem hebben we de rest van de dag dus geen last meer gehad.
De omweg naar Page gaat door een groot reservaat van Navajo indianen. De Amerikaanse regering is er met de indianen uit gekomen dat zij dit gebied mogen doorkruizen zolang de officiële route buiten gebruik is en als tegenprestatie heeft de US Government de hele weg voorzien van asfalt daar het voorheen (deels nog) een onverharde weg was. Gevalletje win – win.
Uiteindelijk checken we rond 4 uur in bij Tom van ons Rodeway Inn (verhouding is hier voor het eerst een woekerprijs voor beetje sjofele accommodatie). En ook Tom van de frontdesk, vrolijk kijken met acne die mij erg doet denken aan de puberteit, blijft al eens in Nederland te zijn geweest. Goh wat wonen we toch in een populair landje wat je amper op de wereldbol kan terugvinden als je het reëel bekijkt. Gelukkig wonen wij close to Amsterdam wat het voor iedereen ook duidelijk maakt waar we in dat kikkerlandje dan thuishoren.
Na het inchecken wat boodschappen gedaan, gegeten en een stukje getikt….. en dan gaan we nu verder plannen maken voor de dag van morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
