Kanab – bezoek aan Bryce Canyon

Het heeft met het uur tijdsverschil niets te maken maar toch zijn we deze ochtend weer vroeg wakker. Met ons blijkt het halve hotel vroeg uit bed gerold te zijn want het is druk in de ontbijtruimte.
Het is vanaf ons hotel zo’n x 75 miles rijden (x 1,6 = kilometers) naar Bryce Canyon. Het plaatsje Kanab ligt op ongeveer net zoveel miles rijden naar Zion National Park, Lake Pauwell en naar de noordkant van de Grand Canyon. In het plaatsje vind je dus ook het ene na het ander hotel en motel daar dit voor veel mensen een praktisch uitgangspunt is.
Na het ontbijt vertrekken we bijtijds naar Bryce Canon en we moeten even verderop beest een lange tijd wachten in verband met wegwerkzaamheden. In plaats van twee noodstoplichten te plaatsen wat het mogelijk maakt voor verkeer om van het zelfde baanvak gebruik te maken, doen ze hier op zijn Amerikaans. Aan iedere kant van de weg afzetting staat een als playmobielpoppetje verkleedde verkeersregelaar met in de hand een bord waarop de ene kant STOP aangeeft en de achterkant SLOW. Tussen de twee verkeersregelaars in rijd een ‘PILOTCAR’ heen en weer en dit autootje neemt steeds vanaf het vertrekpunt een hele sliert verkeer achter zich mee. Dus als je aan komt rijden en de pilotcar is net weg en het ‘playmobiel poppetje’ heeft net het bordje teruggedraaid naar STOP, is het even stevig op het stuur kauwen want dan sta je zo maar een kwartier te wachten op zijn terugkomst. Dan draait de pilotcar om, draait de playmobielvriend/vriendin het bordje naar SLOW en gaat de hele stoet mee naar de andere kant van het wegvak. Tja….. geduld is een schone zaak.
Voordat we het park Bryce Canyon inrijden, komen we langs Red Rock wat al een aardige indruk geeft van wat ons meer te wachten staat in Bryce. Het is met 12C FRIS buiten en we lopen met dichtgeritste fleece jassen aan. Na daar de eerste foto’s gemaakt te hebben, gaan we via het bezoekerscentrum van Bryce Canyon per auto door naar Sunrise Point. Het beeld als je voor het eerst vanuit het bos over de rand van de canyon kijkt, is adembenemend en uniek. Op een hoogte van rond de 2400 mtr, helpt de wind daar een aardig handje aan mee maar als je in het zonnetje staat, is het wel aangenaam. Het is een dagje: in de wind: jassen tot bovenaan dichtgeritst. In de luwte: kunnen de jassen zelfs nog een klein uurtje uit. We lopen een stuk van de rim trail (pad langs de rand van de canyon) en wandelen bij Sunrise Point een heel stuk de trail af naar beneden. Na iedere 10 meter heb je weer een ander uitzicht op de rood, terra cotta, oker geel en witte gesteente welke door een extreme vorm van erosie zijn ontstaan en nog steeds veranderen onder invloed van regen en sneeuw. Prachtig gewoon.
Als we na wat ‘huffing and puffing’ (wat iedereen doet hoor…op de weg naar boven) weer boven zijn, lopen we naar Sunset point en komen we onderweg een groep jonge jongens tegen die op paarden/muildieren is gehesen en onder begeleiding de Canyon inrijden. Hilariteit alom natuurlijk want er zijn altijd wel een paar kansloze ruiters waarvan het dier uit de rij wegloopt en een eigen route kiest. En we horen de jongens ook al klagen over hoe stijl de helling is en dat ze nu al een gevoelig zitvlak hebben. Gevalletje pantoffel helden!
Na ons loop gedeelte halen we de auto op om de overige uitzichtpunten langs te rijden. Het is inmiddels flink bewolkt geraakt dus soms moeten we even wachten tot het zonnetje weer doorbreekt maar het is het wachten waard en ieder uitzichtpunt heeft een uniek perspectief op de Canyon.
Bij vieren houden we het verder voor gezien en beginnen we aan de terugweg. Ook op de terugweg is weer wachten bij de verkeersregelaars en als we de raampjes open hebben tijdens het wachten, horen we kogels afgevuurd worden en zo te horen niet al te ver bij ons vandaan. Blijft ook beetje rare gewaarwording als je bedenkt dat er in jouw buurt met scherp wordt geschoten.
We lopen na het eten nog een rondje door Kanab waar Martin bij de ‘drive through’ nog even Dollies gaat pinnen wat zonder auto ook mogelijk is. We zien een stel grote vogels over zweven en daar we hebben vernomen dat de Calorische Condor hier weer terug is, maken we foto’s en zoeken we in het hotel of dit inderdaad deze vogels zijn. We denken van wel….
Vlak achter ons hotel vinden we nog een ‘prachtig’ verlaten pand en we kunnen het niet laten hier even onze ‘het roer om’ fantasie over los te laten. Motel TWOHAPPYCOWS kan hier zo maar werkelijkheid worden. Natuurlijk heeft het pand een likje verf en een kleine renovatie nodig maar we zien ons dit motel al met verve uitbaten. Hadden jullie al meegelezen dat er in Kanab al minstens 20 motels zijn?? Het pand staat trouwens naast een kredietverstrekker… dus onze nieuwe buren worden onze nieuwe BFF’s (Best Friends Forever) die we natuurlijk uitnodigen voor de openingsBBQ. En ohja, in de voortuin is voldoende ruimte voor een door mijzelf gegeven cursus Biodansa. Jammer blijft dat er in de tuin geen ruimte is voor een blokhut of twee drie welke we dan vanuit Nederland per zeecontainer zouden laten overkomen en altijd aankomen op het meest onlogische moment van het jaar, zeg maar als er hier een meter sneeuw ligt. Het enige probleem wat ons eigenlijk écht in de weg staat… is dat we de taal soort van vloeiend spreken en dát kan écht niet als we bij HET ROER OM op TV willen komen. Jammer….. dus tot zover onze dagdroom@hetroerom.kro.nl